Uważność - w czym pomaga jej praktykowanie i jak to robić?

Uważność to bycie w chwili obecnej, zauważenie jej we wszystkich aspektach swojego ciała - w umyśle, emocjach i odczuciach wszystkich zmysłów. Jest to chwila doświadczania własnej świadomości i tożsamości, bez oceniania, po prostu będąc w "tu i teraz". To docenienie chwili, to upatrywanie w chwili zwykłej czegoś niezwykłego. Ja bym powiedziała, że uważność to BYCIE. To świadome bycie, to świadomość bycia, to umiejętność świadomego myślenia i czucia, to kontakt ze swoim ciałem.

Uważność to przeciwieństwo tzw. autopilota, czyli trybu, w którym robimy lub myślimy automatycznie, schematycznie, wręcz mechanicznie, nie pochylając się w żaden sposób nad tym. Oczywiście autopilot nie jest sam w sobie zły, dzięki niemu nie musimy zastanawiać się przed wykonaniem każdej czynności. Natomiast działanie na autopilocie non stop pozbawia nas możliwości przemyślenia tego, co robimy, w jaki sposób myślimy czy jakie odczuwamy emocje. Działamy wtedy na zasadzie swoich mechanicznych nawyków, po prostu tylko wykonujemy codzienne obowiązki, przeważnie ciągle w ten sam sposób. To bardzo często doprowadza do naszego zmęczenia, wypalenia, zestresowania czy przebodźcowania. Na autopilocie nie zajmujemy się swoimi myślami i emocjami więc zaniedbujemy swoją kondycję umysłową i emocjonalną, a ponieważ ignorujemy odczucia z naszego ciała, tracimy z nim kontakt, zaniedbujemy nasz organizm, co z kolei naraża nas na choroby.

Dzięki praktykowaniu uważności z czasem rośnie poczucie naszej wdzięczności, stajemy się bardziej wyciszeni i spokojni, mniej przebodźcowani, a to wszystko moim zdaniem jest kluczowe w pracy nad sobą i w dbaniu o swoje zdrowie. Uważność oczywiście nie rozwiąże naszych wszystkich problemów, ale jest niezbędnym początkiem do zadbania o siebie i świadomości siebie, swoich działań, myśli i emocji.

Jak przejść ze stanu AUTOPILOT na stan UWAŻNOŚĆ?

Najważniejszy jest tutaj sam początek, bo żeby móc pracować nad uważnością trzeba w ogóle wiedzieć, że działamy na autopilocie. Musimy więc w pewnym momencie zatrzymać się i zastanowić "co ja robię/myślę/czuję?". Tutaj musimy chwilę w tym pobyć i poświęcić naszą uwagę na czynności, które wykonujemy, myśli, które mamy, bądź odczucia jakie się u nas pojawiły. Jeśli już zdamy sobie sprawę co robimy, myślimy czy czujemy zanurzamy się w to, rozmawiamy z tym, jesteśmy w tym. Potem, jeśli jest taka konieczność, wchodzimy w to jeszcze głębiej, i finalnie uwalniamy to, a właściwie, to nawet to uwalnia się samo, bo dzięki temu, że weszliśmy w to i zajęliśmy się tym, to rozpracowaliśmy to i to się rozpuszcza. Brzmi to pewnie bardzo enigmatycznie, ale wystarczy zrobić to raz i potem już wiemy o co tu chodzi. Schemat drogi do uważności wygląda mniej więcej tak:

• Zatrzymaj się

• Pobądź chwilę w tym bezruchu

• Zanurz się w ten stan

• Pobądź w tej harmonii

• Porozmawiaj ze sobą

• Pobądź w tym jeszcze głębiej

• Uwolnij to

A jak to wygląda w praktyce?

W przypadku stosowania szkodliwego nawyku uważność to zatrzymanie się w momencie stosowania go, zastanowienie się po co i dlaczego to robimy, dlaczego tak myślimy lub dlaczego tak czujemy. Wchodzimy w te przyczyny i rozmawiamy o nich sami ze sobą.

Przykład 1.: Masz nagły atak apetytu w niekomfortowej sytuacji. Zatrzymujesz się i pytasz siebie "Dlaczego to robię?", "Czy to przez stres?", "A co wywołuje ten stres?", "Dlaczego to wywołuje mój stres?". Wchodzisz w przyczynę nawyku, a gdy okazuje się, że to stres, wchodzisz w stres, rozmawiasz z tym stresem, i im głębiej w niego wchodzisz, tym więcej informacji o nim zdobywasz. Posiadając te informacje możesz później coś z nimi zrobić, pracować nad przyczyną Twojego stresu.

Przykład 2.: Starasz się coś zrobić ale to się nie udaje. Złościsz się na siebie i źle się do siebie w myślach odzywasz. Poddajesz się. W tym momencie się zatrzymujesz i pytasz siebie "Dlaczego się tak krytykuję?". Wchodzisz w przyczynę, a gdy okazuje się, że to brak wiary w siebie i swoje możliwości rozmawiasz ze sobą. Zdobywasz informacje na temat swojego poczucia własnej wartości i możesz nad tym później pracować.

W innych przypadkach, uważność to po prostu docenianie chwili.

Przykład 1.: Spędzasz czas z bliską Ci osobą. Odłoż telefon do innego pomieszczenia, zadbaj o przyjemną atmosferę, poświęć tej osobie nie tylko swój czas, ale i swoją pełną uwagę. Zadbaj o jakość spędzanego czasu. Zainteresuj się tą osobą, porozmawiaj szczerze, okaż jej zainteresowanie. wsłuchaj się w jej potrzeby. Doceń tę osobę, doceń jej obecność w swoim życiu, doceń każdą chwilę spędzaną z nią.

Przykład 2.: Idziesz do pracy, mijasz ciągle te same miejsca, te same osoby. Nie myśl destrukcyjnie, demotywująco. Jeśli myślisz negatywnie przerwij to, a następnie przekieruj myśli na coś budującego. Doceń to, że możesz iść o własnych siłach, doceń to, że widzisz wszystko, co Cię otacza. Poczuj zapach mijanych krzewów z kwiatami i doceń, że możesz czuć ten zapach. Dostrzegaj wyjątkowość w tej zwyczajnej chwili. Poczuj wdzięczność za to wszystko, czego możesz doświadczać w drodze do pracy. A może nawet uśmiechnij się do mijanej osoby ;)

Początki praktyki uważności są trudne, ale w miarę trenowania jesteśmy w tym coraz lepsi. Z czasem staje się to dla nas naturalne, płynne. Korzyści są ogromne, z czasem zauważamy ich coraz więcej. Zmienia się nasz styl funkcjonowania, zmienia się nasz styl życia. Mamy wgląd w siebie, wiemy skąd wynikają nasze czynności i myśli, wiemy skąd się biorą nasze problemy. Bardziej doceniamy to, co mamy, bardziej w siebie wierzymy, mamy większe zaufanie do siebie i świata. Jesteśmy spokojniejsi, znajdujemy ukojenie.

Zachęcam Cię gorąco do tej praktyki, a jeśli potrzebujesz wsparcia polecam swój plakat "Uważność", który codziennie będzie Ci przypominał o schamacie drogi od autopilota do uważności.

Czujesz zmęczenie, wyczerpanie i wypalenie? Masz wrażenie, że działasz jak robot, kręcisz się w kółko, wszystko jest jakby bez sensu i nie odczuwasz szczęścia? Poznaj i zastosuj praktykę uważności, a zyskasz głęboki wgląd w swoje życie i szansę na ogromne zmiany.